روز جهانی کودک در سال 1400 چه روزی است؟‎

“بچه ها شادی و شیرینی زندگی هستند.”

در واقع می توان گفت که کودکان برکتی برای زندگی هستند و سرمایه های یک کشور به حساب می آیند. کودکان هم مانند هر شخصی دارای حقوقی در خانواده و جامعه می باشند. آنها برای رشد و بالندگی نیاز دارند تا مورد توجه قرار بگیرند و تمام نیازهایشان هم از لحاظ جسمی و هم از لحاظ روحی برآورده شود. کودکان برای اینکه افرادی مستقل و دارای اعتماد به نفس باشند، نیاز دارند تا مورد توجه قرار بگیرند.

شاید ما بزرگسالان گاهی دنیای کودکی خود را فراموش می کنیم و چنان غرق در مسائل و روزمرگی هایمان می شویم که از یاد می بریم یک شکوفه کوچک در خانه داریم که دنیایش با ما تفاوت دارد.

روز جهانی کودک، روزی است که ما بزرگسالان باید آگاهی هایمان را کنار بگذاریم و به جهان زیبا و بی دغدغه کودکی وارد شویم و همراه با کودکان سراسر جهان، شادی و نشاط را با تمام وجودمان احساس کنیم. بخندیم و بازی کنیم و لحظاتی زیبا برای کودکان و خودمان خلق کنیم.

روز جهانی کودک بهانه ای است تا ما را از دنیای پر دغدغه مان رها کند و غرق در حس ناب کودکی نماید.

تاریخ روز جهانی کودک در سال 1400

تاریخ روز جهانی کودک در تقویم شمسی برابر است با :

روز جمعه ۱۶ مهرماه سال ۱۴۰۰

تاریخ روز جهانی کودک در تقویم قمری برابر است با :

روز ۱ ماه ربیع الاول سال ۱۴۴۳

تاریخ روز جهانی کودک در تقویم میلادی برابر است با :

روز ۸ ماه اکتبر سال ۲۰۲۱

نامگذاری روز جهانی کودک

اگر به آدم های بزرگسال بود شاید روز کودکی هنوز در تقویم وجود نداشت ، اما در سال ۱۹۸۶ ، ۲ دانش‌آموز ۹ ساله از مدرسه آتاتوری در نیویورک با نوشتن نامه‌ای از همه بچه‌های دنیا خواستند که با هم روزی را به صلح اختصاص دهند ، در این روز کودکان می خواهند هیچ کودکی بخاطر جنگ ، سوء تغذیه و عدم بهداشت جان خود را از دست ندهد .

به طور رسمی تاریخچه روز جهانی کودک، به سال های پس از جنگ جهانی دوم بر می گردد. در سال ۱۹۵۲سازمان آمریکایی برای رفاه کودکان، سازمان ملل متحد را فراخواند تا روزی را به عنوان روز جهانی کودک برگزار کند. سازمان ملل متحد این پیشنهاد را پذیرفت و در تاریخ ۲۱ سپتامبر ۱۹۵۴، در جریان نهمین مجمع عمومی سازمان ملل این مجمع به صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) ماموریت داد تا یک روز در سال را به مناسبت روز جهانی کودک برگزار کند. 8 اکتبر از سوی سازمان ملل متحد روز جهانی کودک نامگذاری شده است.

پیمان‌نامه جهانی حقوق کودک

پیمان‌نامه حقوق کودک یک کنوانسیون بین‌المللی است که حقوق مدنی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کودکان را بیان می‌کند. دولت‌هایی که این معاهده را امضا کرده‌اند موظف به اجرای آن هستند و شکایت‌های راجع به آن به کمیته حقوق کودک ملل متحد تسلیم می‌شود.

این کنوانسیون در ۲۰ نوامبر ۱۹۸۹ مورد پذیرش مجمع عمومی سازمان ملل متحد قرار گرفت و از ۲ سپتامبر ۱۹۹۰ (سی روز پس از تودیع بیستمین سند تصویب یا الحاق) لازم‌الاجرا شده‌است. تاکنون ۱۹۳ کشور (تمام اعضای ملل متحد به جز ایالات متحده آمریکا و سومالی) این سند را امضا کرده‌اند و در ۱۴۰ کشور اجرا می‌شود و به این ترتیب مقبول‌ترین سند حقوق بشر در تاریخ می‌باشد. دولت جمهوری اسلامی ایران نیز در سال 1372 به این پیمان نامه پیوست، البته با این شرط که هر گاه مفاد پیمان نامه در هر مورد و در هر زمان با قوانین داخلی ایران و موازین اسلامی تعارض پیدا کند، دولت ایران ملزم به رعایت آن نباشد.

محتوای پیمان‌نامه حقوق کودک

کودک بر اساس ماده یک پیمان‌نامه حقوق کودک به هر انسان کمتر از ۱۸ سال گفته می‌شود. مگر آن که قانون قابل اعمال در مورد کودک سن قانونی کمتری را تعیین کرده باشد. این کنوانسیون شامل ۵۴ ماده و دو پروتکل اختیاری بوده که چهار اصول پایه‌ای آنرا جهت می‌دهد:
– هیچ کودکی نباید از تبعیض رنج ببرد.
– زمانی‌که در رابطه با کودکان تصمیم‌گیری می‌شود، باید منافع عالیه آنان در راس قرار گیرد.
– کودکان حق حیات داشته و باید رشد کنند.
– کودکان حق دارند آزادانه عقاید و نظرات خود را ابراز کنند و این نظرات در تمامی اموری که به آنها مربوط می‌شود، باید مورد توجه قرار گیرد.

نحوه رفتار با کودکان

به بهانه روز جهانی کودک لازم دیدیم تا یک سری مطالب جالب و خواندنی در مورد نحوه رفتار والدین با کودکان برایتان بیان کنیم. کودکان بیشتر از هر کسی از ما که والدینشان هستیم تاثیر می کیرند پس باید تمام تلاشمان را بکنیم که یک الگوی خوب برایشان باشیم.

والدین، هم بازی کودکان

یکی از راه های شخصیت دادن به کودکان، بازی کردن والدین با آنهاست. این کار اندکی از وقت والدین را می گیرد، ولی آثار بسیار نیکویی دارد. بازی با کودک می تواند به شکل محبت کردن و شعر خواندن برای او باشد. نقل است که حضرت زهرا علیهاالسلام ، امام حسن علیه السلام را در کودکی بالا و پایین می انداخت و با او بازی می کرد و برایشان شعر میخواند. همچنین سیره زندگانی پیامبر اسلام، از هم بازی شدن ایشان با کودکان خبر می دهد.

کودک و برنامه های تلویزیونی

کودکان خیلی بیشتر از بزرگ ترها تحت تأثیر فیلم ها و برنامه های تلویزیونی قرار می گیرند. پیامی که از راه برنامه تلویزیونی به کودک ارائه می شود، در فکر و روح آنها به خوبی نقش می بندد. این نقش بسته به ویژگی برنامه های تلویزیونی، می تواند مثبت یا منفی باشد. از یک طرف، خشک ترین مفاهیم در قالب برنامه های جذاب برای بچه ها قابل فهم و پذیرش می شود و از سوی دیگر، برنامه هایی که مانع آشنایی کودک با دنیای واقعیت ها شود و مانند کارتون های تخیلی، با قهرمان های افسانه ای و قدرت های جادویی، او را در دنیای غیرواقعی غرق کند، برای کودک زیان بار است.

خشونت، ماجراجویی و هیجان های کاذب اگر صورت افراطی و پرحجمی در برنامه های تلویزیونی داشته باشد، در تکوین شخصیت کودک، اثر منفی می گذارد و در دوران پس از بلوغ، ناهنجاری های روانی خطرناک در وی ایجاد می کند. بنابراین، بزرگ ترین محبت پدر و مادر در حق فرزندانشان این است که بر کودکان هنگام تماشای تلویزیون نظارت داشته باشند.

میانه روی در محبت

کودکان امروز به دلیل توجه افراطی والدین و رفاه نسبی موجود، رفته رفته به انسان هایی نازپرورده و از خودراضی تبدیل می شوند. دامنه توجه برخی والدین به کودکان به اندازه ای بالاست که گویی آنها کودکان خود هستند، در حالی که زیاده روی در محبت همانند محبت کم، برای کودک ضرر دارد و ریشه امید و نشاط و حیات را در وجود او می خشکاند. تعادل و توازن در مهرورزی، عامل بالندگی و رشد است. آنچه در دین سفارش شده، رعایت میانه روی است.

نتیجه افراط در محبت، پرتوقع بار آمدن کودک، جوانه زدن ریشه های خودپسندی و سرکشی کردن کودکان در برابر حقیقت است. امام باقر علیه السلام این نوع تربیت را بدترین نوع تربیت می شمارد و پدرانی را که این گونه تربیت می کنند، نکوهش می کند و می فرماید: «بدترین پدران کسی است که در نیکی به فرزند خود زیاده روی می کند.» آزاد گذاشتن فرزند به این معنا که هر کاری دلش می خواهد بتواند انجام دهد، این تصور را در ذهن کودک ایجاد می کند که جهان، تحت فرماندهی اوست. او که اطرافیان را به دیده تحقیر می نگرد، خود، به کودکی نامسئول، خودخواه و پرخاشگر تبدیل می شود. از این رو، به والدین سفارش می شود رفتار منطقی و معقولی با فرزند خود داشته باشند و از افراط و تفریط در محبت بپرهیزند.

آشنا کردن کودک با سختی ها

یکی از شیوه های شخصیت پروری کودکان، آشنا ساختن آن ها، به ویژه پسران با سختی هاست تا بتوانند در آینده با مشکلات مبارزه کنند؛ زیرا کودکان باید عملاً درک کنند که به دست آوردن هرچیزی، نیاز به کوشش و زحمت دارد و اگر کودکی با مشکلات و سختی ها آشنا نباشد، در آینده در برابر ناملایمات گوناگون زندگی، ناراحتْ و در نهایت سرخورده خواهند شد. این حقیقت در روایتی از امام موسی بن جعفر علیه السلام مشاهده می شود که فرمود: «بهتر است که کودک در کوچکی با سختی و مشکلاتِ اجتناب ناپذیر زندگی روبه رو شود، تا در جوانی و بزرگ سالی بردبار و صبور گردد». البته باید توجه داشت که این آشنا کردن، باید متناسب با توانایی کودک باشد.